Jak interpretować rysunki małych dzieci: kształty, kolory, postacie.

Syl­vie Cher­met-Car­roy jest gra­fo­lo­giem. Ana­li­za pis­ma sta­ła się dla niej me­to­dą zgłę­bia­nia oso­bo­wo­ści do­ros­łych i dzie­ci. Wy­kła­da gra­fo­lo­gię ry­sun­ku dzie­cię­ce­go, pro­wa­dzi li­czne od­czy­ty, a tak­że or­ga­ni­zu­je war­szta­ty dla ro­dzi­ców, psy­cho­lo­gów i na­u­czy­cie­li we Fran­cji i za gra­ni­cą.

Ry­su­nek dziec­ka jest prze­sła­niem, któ­re ot­wie­ra moż­li­wość dia­lo­gu z na­mi, do­ros­ły­mi. Ry­su­nek prze­ma­wia, opo­wia­da i ob­jaś­nia wszy­stko to, cze­go je­go mło­dy au­tor nie po­trafi wy­ra­zić sło­wa­mi. Od­na­jdu­je­my w nim ukry­te py­ta­nia, ra­do­ści, nie­po­ko­je, mi­łość i strach dziec­ka, któ­re­mu bra­ku­je słów, by opi­sać to, co czu­je. Je­go ry­su­nek prze­ma­wia swo­bo­dnie za po­śre­dni­ctwem sym­bo­li. Dla­te­go też tak istot­na jest reak­cja ro­dzi­ców na ob­ra­zek.

Na­szym ce­lem nie jest wkra­cza­nie w świat dziec­ka po to, aby go zmie­niać. Nie cho­dzi o to, by po­słu­żyć się sym­bo­li­ką ry­sun­ku, a na­stęp­nie co­kol­wiek dziec­ku na­rzu­cić. Sce­ny przy­gnę­bia­ją­ce czy wo­jen­ne ma­ją ta­ką sa­mą ra­cję by­tu jak sce­ny sie­lan­ko­we. Każ­dy etap jest bo­wiem po­trzeb­ny i sta­no­wi fa­zę roz­wo­ju.

Spo­jrze­nie do­ros­łe­go róż­ni się od spo­jrze­nia dziec­ka. Słu­cha­nie z uwa­gą po­zwo­li nam wszak­że zro­zu­mieć to, co nie zo­sta­ło wy­po­wie­dzia­ne, i umoc­nić więź, ja­ka nas z nim łą­czy. Po­trak­tuj­my ob­ra­zek ja­ko punkt wy­jścia do roz­mo­wy, po­proś­my dziec­ko, by opo­wie­dzia­ło nam, co ry­su­je. Mo­że to być nie tyl­ko za­ba­wa, ale tak­że moż­li­wość po­zna­nia je­go świa­ta. Wkra­cza­jąc w świat ry­sun­ku ma­lu­cha, po­ma­ga­my mu zro­zu­mieć sa­me­go sie­bie. Jest to jed­na z me­tod umoż­li­wia­ją­cych to­wa­rzy­sze­nie mu krok po kro­ku w ewo­lu­cji i po­ko­na­nie ko­lej­nych eta­pów do­jrze­wa­nia.

Dzie­ci chcą po­zna­wać świat. Są cie­ka­we ota­cza­ją­cych je przed­mio­tów, ko­lo­rów, dźwię­ków. Wszy­stko jest no­we i fas­cy­nu­ją­ce. Jeś­li świat pi­sa­nych słów czy ma­te­ma­ty­ki przed­sta­wi­my im na kon­kret­nych przy­kła­dach, bę­dą chło­nę­ły tę wie­dzę ró­wnie chęt­nie jak wszy­stko in­ne, co w na­tu­ral­ny spo­sób po­zna­ją. Dzi­siaj psy­cho­lo­gia od­kry­ła, jak two­rzyć ta­kie edu­ka­cyj­ne za­ba­wy.

W książ­ce za­pro­po­no­wa­ny jest pro­gram kil­ku­mi­nu­to­wych za­baw, któ­re w co­raz bar­dziej za­a­wan­so­wa­nej for­mie mo­że­my pro­wa­dzić przez wie­le mie­się­cy, by wy­ko­rzy­stać okres naj­więk­szej chłon­no­ści umys­łu dziec­ka: od uro­dze­nia do koń­ca 5. ro­ku ży­cia. Nie cho­dzi tu o tre­ning ge­niu­sza, ale o sty­mu­la­cję op­ty­mal­ne­go roz­wo­ju in­te­lek­tual­ne­go i emo­cjo­nal­ne­go u na­sze­go ma­lu­cha. Bę­dzie nam za to wdzię­czny przez ca­łe ży­cie.

Spis treści:

Rozdział 1. Ewolucja rysunku
Rozdział 2. Jak analizować rysunek dziecka Teatr wewnętrzny. Symbolika kolorów. Wykorzystanie przestrzeni. Kreska. Kształt.
Rozdział 3. Obraz rodziców
Rozdział 4. Ludzik
Poszczególne części ciała. Głowa. Tułów. Kończyny. Ubranie. Seksualność. Rodzina. Faza Edypa.
Rozdział 5. Rysunek drzewa
Historia. Jak analizować rysunek drzewa. Pozycja. Kreska. Ewolucja rysunku drzewa. Linia ziemi. Korzenie. Pień. Korona. Gałęzie. Drzewo Marianne.
Rozdział 6. Elementy krajobrazu
Dom. Rozwód a rysunek domu. Dom Karine. Droga. Statek. Samolot. Góry. Woda. Tęcza. Ciała niebieskie. Zwierzęta.
Rozdział 7. Rysunki Philippe’a
Rysunek rodziny.
Rozdział 8. Rysunki Anne-Laure
Rozdział 9. Od rysunku dziecka do rysunku osoby dorosłej
Rysunek drzewa a para małżeńska