Trzeci tom trylogii o Zawiszy Czarnym.

Jesienią roku Pańskiego 1408 nikt po obu stronach granicy polsko-krzyżackiej nie ma wątpliwości, że wybuch wielkiej wojny jest nieuchronny. Nowy mistrz Zakonu Ulryk von Jungingen dąży do zbrojnej konfrontacji, by rzucić na kolana Polskę i Litwę. Polski wywiad donosi, że ludwisarnie w pruskich miastach zwiększają produkcję dział. Zbrojone są nadgraniczne zamki. Krzyżaccy zwiadowcy zapuszczają się coraz głębiej na ziemie Korony, badają drogi, mosty, brody.

Zawisza Czarny bierze udział w rycerskim turnieju na Węgrzech, uczestniczy w odbiciu Bydgoszczy z rąk wojsk zakonnych, werbuje najemników w Czechach i na Morawach. Robi wszystko, by powstrzymać wybuch buntu na Litwie przeciwko Witoldowi i zapobiec porozumieniu Krzyżaków z królem Węgier Zygmuntem Luksemburskim.

15 lipca 1410 roku pod Grunwaldem dochodzi do jednej z największych bitew w dziejach średniowiecznej Europy. Zawisza staje do walki pośród największych polskich rycerzy pod wielką chorągwią ziemi krakowskiej.