Przez wielu krytyków i historyków literatury powieść ta uznawana jest za najwybitniejsze osiągnięcie prozatorskie Tadeusza Konwickiego. Historia rozpoczyna się znanym dla autora motywem. Bohater Paweł budzi się wieczorem i nie może sobie przypomnieć, kim jest. Wyrusza w całonocną podróż po Warszawie połowy lat 60., nie zdając sobie sprawy, że jego spacer jest pośmiertną wędrówką w zaświatach. Jego towarzysze nazywają go zresztą Charonem. Mężczyzna próbuje odtworzyć swoją biografię i przypomnieć sobie najważniejsze momenty swojego życia, np. czasy partyzantki. Tę dziwną opowieść autor oplata wokół wątku sensacyjnego – główny bohater bierze m.in. udział w napadzie stulecia na bank Pod Orłami. Jego przygody tworzą niezwykle barwną panoramę losów pokolenia, a ulice Warszawy przypominają zadziwiająco dokładnie ziemię wileńską. Taka historia miała oczywiście swoje drugie dno, które stwarzało okazję do ukazania specyfiki świata totalitarnego i rzeczywistości PRL-u. Dlatego też powieść została uznana przez władze komunistyczne za skandal i cenzura usunęła niewygodne jej zdaniem fragmenty. Wydanie rozszerzone jest m.in. o skrócone wcześniej przez władzę aluzje dotyczące obrazu Chin, refleksje cudzoziemca na temat ówczesnej Warszawy czy fragmenty marynistycznej opowieści o zesłańcach.