Tadeusz Wittlin (ur. 1909 - zm. 1998 w Waszyngtonie, USA), pisarz i publicysta, satyryk, eseista,
z wykształcenia prawnik. Publikował teksty w tygodniku satyrycznym „Cyrulik Warszawski”. Po wojnie obronnej 1939 uciekł z niewoli niemieckiej i przedostał się na Wschód. W 1940 aresztowany przez Sowietów, został zesłany do łagru w Workucie. W 1941 roku z Armią Andersa opuścił ZSRS. Po wojnie na emigracji, początkowo w Wielkiej Brytanii i Francji, a od 1952 roku w Stanach Zjednoczonych, gdzie był redaktorem pisma polonijnego „Ameryka”. W 1951 roku wydał zbiór nowel Diabeł w raju,
z przedmową gen. Andersa, poświęcony systemowi terroru w ZSRS.

Tawerna „Pod Białym Koniem” to zbiór dotąd niepublikowanych esejów poświęconych cyganerii artystycznej nowojorskiej dzielnicy Greenwich Village na Manhattanie, a jednocześnie fascynujące studium z czasów ruchu artystycznego tzw. beat generation z końca dekady lat 50. XX w. W sposób niezwykle barwny i sugestywny Wittlin przestawia życie i niepowtarzalny styl aktorów, poetów, malarzy, muzyków literatów, jak też osób pretendujących do uznania ich za artystów, tworzących
w tamtych czasach niezwykle twórcze środowisko oddziaływujące nie tylko na Amerykę. Autor, niczym w przewodniku, oprowadza czytelników po niezwykłych, legendarnych dziś miejscach tej dzielnicy (jak tytułowa tawerna „Pod Białym Koniem” – White Horse Tavern, czy „Zwariowany Zakątek” – Crazy Corner), galeriach sztuki czy miejscach historycznych (jak kościół św. Marka, czyli najstarsza świątynia w USA). W książce przewija się galeria niezwykle barwnie przestawionych postaci, znanych osobiście Wittlinowi.