Mianem Traktatu o szczęściu można określić fragment Summy teologicznej Tomasza z Akwinu, obejmujący pięć pierwszych kwestii pierwszej części drugiej części (prima secundae) monumentalnego dzieła Akwinaty. Zawarta w nim teoria szczęścia � zarówno niedoskonałego, które jest osiągalne już w życiu doczesnym, jak doskonałego, które ma być osiągalne dopiero w życiu przyszłym � odgrywa z historyczno-filozoficznego punktu widzenia kapitalną rolę, już choćby jako forma chrześcijańskiej recepcji koncepcji eudajmonii zawartej w etyce Arystotelesa.