W asortymencie roślin ozdobnych znajdujących się w handlu znaczny udział mają kwiaty cięte, służące do wyrobu rozmaitych kompozycji bukieciarskich. Towarzyszą im zwykle dodatki nazywane zielenią ciętą. Obecnie, zie­leń cięta odgrywa coraz większą rolę, zdarza się, że w niektórych bukietach dominuje. Ma ona eksponować i podkreślić piękno lub oryginalność aranżacji kwiatowej. Na zieleń ciętą używane są pędy, liście i inne organy rozmaitych gatunków i odmian roślin, których liczba stale się zwiększa. Nie wystarcza­ją już rośliny tradycyjnie wykorzystywane do tego celu, np. niektóre szparagi i paprocie, ale stale poszukuje się nowych, o cechach nie znanych u dotych­czasowych oraz odznaczających się długą trwałością pozbiorczą. Chodzi o to, aby bukiet lub wiązanka kwiatowa jak najdłużej zachowały piękny wygląd. Zdarza się, że wcześniej więdnie zieleń cięta, innym razem kwiaty. Liście nie­których roślin używanych na zieleń ciętą zachowują świeżość nawet ponad 100 dni i „przeżywają" wszystkie kwiaty cięte. Liście takie ma np. żurawka drżąca. Sporządzanie pięknych kompozycji z kwiatów i zieleni ciętej to dome­na bukieciarzy, którzy obecnie nazywają się florystami. Lecz ich działalność z florystyką nie ma nic wspólnego, jedynie nazwa ładniej i dostojniej brzmi. Florystyka to dział geografii roślin zajmujący się zbieraniem danych o wystę­powaniu roślin na określonym obszarze, czyli sporządzaniem spisów taksonów z podaniem miejsca ich występowania. Dostarcza podstawowych mate­riałów do analizy rozmieszczenia taksonów w jakimś regionie oraz do sporzą­dzania map zasięgów roślin. Jest to najstarszy dział geografii roślin, od któ­rego rozpoczął się rozwój tej dziedziny botaniki. Bukieciarstwo, czyli sztukę aranżacji kwiatowych, nazwano florystyką w Niemczech w latach osiemdzie­siątych XX wieku.