I przygotujcie grób i umieśćcie wiersz nad grobem - te słowa Dafnisa z Wergiliuszowejpiątej eklogi (Ecl. V, 42), które w łacińskiej wersji wprowadzono do tytułu obecnej publikacji,wyrażają jedno z głębokich pragnień ludzi minionych wieków – pragnienie upamiętnieniasiebie poprzez literaturę. Jak bardzo było to dla nich istotne, przekonuje częstokroć spacerpo zabytkowym cmentarzu, wizyta w starym kościele, a niekiedy zwiedzanie muzeum.Nagrobki, tablice naścienne, tumby, ołtarze, marmurowe płyty zapisano obficie żałobnąpoezją i notami biograficznymi osób, które dawno już odeszły. Obok epigrafów istnieje teżbogaty dorobek piśmienniczy, który nie został wyryty w kamieniu, lecz zachowany na kartachksiążek i druków ulotnych. Cześć dla zmarłych wyrażana mową wiązaną, zwyczaj śpiewaniapieśni przy marach i tworzenie napisów nagrobnych są tak stare, jak zachodnia cywilizacja.Wraz z upływem czasu nie traciły swojego znaczenia, gdyż dotyczyły konkretnych okolicznościżyciowych, to znaczy pożegnania, śmierci, pogrzebu i żałoby.ze Wstępu