Książka Grażyny Kałowskiej świadomie wystylizowana jest na kronikę, zgodnie z regułami gatunku, który nie stroni od elementów fantastyki.

Stad obecność Św. Rocha – kronikarza i opiekuna psów, dziewczynki na bagnach, będącej ułudą, tęsknotą za lepszym życiem, a może złem zabłąkanym między jawą a snem oraz wielkich, różowych szczurów czekających na czyjąś zgubę.

Dwa pierwsze teksty dobitnie unaoczniają okrucieństwo wobec zwierząt, jakiego ludzie dopuszczają się z niewiadomych przyczyn. Zwierzęta tego nie rozumieją, cały czas poszukują poczucia bezpieczeństwa, kogoś, komu mogłyby służyć i kogo mogłyby kochać bezgranicznie.

Tylko bohater trzeciego tekstu ma szczęśliwe życie, ale to dlatego, że właścicielka bardzo się o to starała.