W książce tej autor opowiada o minionym bezpowrotnie świecie swego dzieciństwa, o szczęśliwym i beztroskim życiu podrastających chłopaków, przerwanym wybuchem bomb i granatów, o długich i mrocznych latach okupacji i o bezprecedensowych dniach euforii, heroizmu, bohaterstwa i tragedii powstańczej Warszawy. A także o miesiącach niewoli i o podróżach po drogach zrujnowanej, powojennej Europy i wreszcie o zawiedzionych nadziejach powrotu wraz z Armią Andersa do wolnej i niepodległej Polski. Narratorem opowiadania jest młody chłopak, świadek i uczestnik wydarzeń, opisujący je już jednak z perspektywy człowieka dojrzałego. Wszystkie występujące w książce osoby, jak też miejsca i wydarzenia, są autentyczne, zilustrowane przez autora garścią zachowanych jakimś cudem lub zaczerpniętych z różnych źródeł fotografii. Nastroje zaś ówczesne i uczucia oddane są jak najwierniej.


Stefan Tadeusz Meissner urodził się 14 stycznia 1926 r. w Warszawie przeżył oblężenie we wrześniu 1939 r., a potem całą okupację. Podobnie jak jego bracia wstąpił do Armii Podziemnej. W 1943 r. najstarszy brat Janek został przez gestapo aresztowany i bestialsko zamordowany. Autor w tym czasie kończył tajną podchorążówkę, brał udział w akcjach "małego sabotażu" oraz w akcji dywersyjnej. W Powstaniu pod pseudonimem "Krzysztof" walczył w północnym
Śródmieściu, w szeregach batalionu "Gurt". Ciężko ranny dostał się do niewoli. Po kapitulacji Niemiec wstąpił do 2. Korpusu we Włoszech, a potem wraz z nim trafił do Anglii, gdzie po ukończeniu studiów, w 1951, uzyskał dyplom inżyniera. Po ukończeniu studiów wyemigrował do Kanady, gdzie pracując w przemyśle doszedł do wysokich i odpowiedzialnych stanowisk. Po uzyskaniu przez Polskę niepodległości wielokrotnie przyjeżdżał do kraju jako ochotniczy doradca przemysłowy.