W zbiorze krótkich szkiców Claudio Magris opowiada o przygodzie modernizmu: zastanawiając się nad twórczością Hofmannsthala, Canettiego, Musila, Sveva, Kafki, czyni z niej metaforę nowoczesnego kryzysu kultury, utraty fundamentów, rozpadu spójności „ja”, wykorzenienia jednostki. Pisząc o literaturze, pisze jak zwykle o czymś więcej, o zagrożeniach i szansach, które wciąż nas dotyczą.