Autor: Emil Gilels

Ean: 5028421942919

Isbn: 5028421942919

Wydawca: BRILLANT CLASSICS

Oprawa: Plastikowa

Wymiary: 14.0x12.0cm

Seria Rosyjskie Archiwa (Russian Archives) przygotowana przez Brilliant Classics jest jedną z najszerszych kolekcji pokazujących bogatą historię XX-wiecznej Rosji (lub Związku Radzieckiego) przez zestawy płyt jednego artysty, prezentujące często legendarnych muzyków. Ta seria trzypłytowych zestawów ukazuje tę ideę jak najwierniej, prezentując artystów w ich własnym unikalnym repertuarze, który (rzecz dość oczywista) zawiera często muzykę rosyjską. Czyj Skriabin jest bardziej autentyczny niż Sofornitzkiego? Kto potrafi uchwycić Słowiańską duszę lepiej niż Ojstrach w rosyjskich Koncertach Skrzypcowych? Który wiolonczelista był bliżej związany z kompozytorami Szostakowiczem i Prokofiewem niż Rostropowicz? Seria ta daje świadectwo wyjątkowemu dziedzictwu, często zbyt rzadkie w obliczu jednorodności dzisiejszej globalizacji kulturalnej.Emil Gilels należy do wybranej grupy najlepszych pianistów XX wieku. Urodzony w Odessie w 1916 roku, rozpoczął naukę w wieku 5 lat, a swój pierwszy publiczny recital dał w wieku 13 lat. Następnie uczył się w konserwatoriach w Odessie i Moskwie, i co niezwykłe w 1936 roku pozwolono mu na występ poza Związkiem Radzieckim. Jego debiut amerykański został opóźniony przez II Wojnę Światową i odbył się w 1955 roku, z wielkim sukcesem. Po raz pierwszy występował w Wielkiej Brytanii w 1953 roku.Gilels jako pierwszy grał VIII Sonatę Prokofiewa, którą kompozytor mu zadedykował.Harold C Schonberg opisał Gilelsa jako „silnego, wyrazistego pianistę, raczej obiektywnego w interpretacji, który nie pozwalał, aby muzyka go zdetronowała emocjonalnie”: podejście, które jest idealnie dopasowane do koncertów Beethovena, jak można się przekonać słuchając tych płyt.• „Co ciekawe Gilels nie obawia się szerokich gestów, nagłych retorycznych zagęszczeń melodii, które w mniej zdolnych rękach wydawałyby się niestosowne. W fascynującym Adagio grazioso, Gilels dorównuje Kempffowi w elegancji koloratury w części otwierającej, a przerasta go w swoich poważnych wykonaniach interludiów molowych” Gramophone June 1976 (Sonata nr 12).