Z pewnością ucieszą również licznych wielbicieli filmów w reżyserii Janusza Majewskiego, który przyznaje: Pisanie było częścią zawodu reżysera: pisałem scenariusze, sztuki telewizyjne, dialogi. Pisałem też bezinteresownie (…) opowiadania, które mogły się stać scenariuszami, lecz z tego zrezygnowałem, opowiadania, które się do tego nie nadawały, miniatury, które bawiły mnie samego. W jego utworach głęboka refleksja sąsiaduje z wyszukanym dowcipem, wspomnienia z bogatą wyobraźnią, bezpretensjonalna narracja z przemilczeniem gentlmana, a erudycja zadziwia nawet malkontentów. Majewski przykuwa uwagę  i zachwyca różnorodnością warsztatu – od realizmu dotąd niedrukowanej „Rozmowy kwalifikacyjnej” po surrealizm „Mieszkańca labiryntu”. Doskonałe pióro autora „Ekshibicjonisty” potwierdza diagnozę Tadeusza Konwickiego, który widząc kiedyś napisane przez Majewskiego podanie (czy raczej odwołanie w jakiejś absurdalnej sprawie), powiedział: „Ty pisz!”.  I pisze! – zdobywając coraz większe grono Czytelników. Sam Autor tak mówi o swojej twórczości literackiej: Kilka tygodni temu przeglądałem stare archiwa (zajęcie stosowne dla mojego „wieku i urzędu”) i znalazłem pożółkły, niemal zbutwiały egzemplarz pierwszego numeru „Polityki” z 1957 roku  i ku memu zdumieniu zobaczyłem, że jest w nim opublikowane moje opowiadanie Relikwie Świętego Hexariana. (…) Pisałem o małym, szarym człowieczku, który zaczął wątpić, i chociaż w opowiadaniu odnosiło się to do dogmatów wiary chrześcijańskiej, to aluzja była wtedy czytelna: naprawdę chodziło o dogmaty socjalizmu, w które zaczęły wątpić już nie tylko jednostki na peryferiach społeczeństwa, ale coraz liczniejsze kręgi, zwłaszcza „studentów i młodej inteligencji”. Tamte dogmaty na szczęście dawno runęły, aluzyjność mojego opowiadania wywietrzała i dzisiaj wygląda ono jak niezbyt wyszukany pamflet antyklerykalny, a mimo to zdecydowałem się je opublikować. Nie jako nostalgiczną ciekawostkę, ale żeby podkreślić, że wciąż opowiadam się po stronie wszelkich wątpiących i zasiewających wątpliwości, bo to oni właśnie są strażnikami naszych sumień, oni są naszą nadzieją, że gdyby świat znowu chciał zwariować, ich głos może nas otrzeźwić. Inne opowiadania w tym tomie powstawały w różnych okresach mojego długiego życia i wyrażają – mam nadzieję – moją wierność obranej drodze: być z boku, być osobnym, do niczego nie należeć, od niczego na zależeć. „Ekshibicjonista” to 22 historie o spełnieniu i niespełnieniu opowiedziane przez „jubilera języka” – idealnie oszlifowane kamienie szlachetne pamięci, osadzone w wyobraźni najwyższej próby.