W „Dziwnej klęsce” pisanej pod wrażeniem przegranej Francji w 1940 roku, Bloch dokonuje bilansu politycznego, w którym rozprawia się z elitami wojskowymi i społecznymi swego kraju, analizując jednocześnie mechanizmy egoistycznej postawy wszystkich warstw społeczeństwa francuskiego. Przywołuje marzenia, złudzenia i rozczarowania swojego pokolenia, nadzieje pokładane w ruchu związkowym i rozczarowanie, gdy okazał się on niezdolny do wzniesienia się ponad roszczenia materialne, entuzjazm wobec Frontu Ludowego i gorycz straconych złudzeń. W obliczu dramatycznych wydarzeń, zwłaszcza tych, w których sam uczestniczył, uznał – w geście solidarności z przyszłymi historykami – że musi dać im świadectwo. Podczas obydwu wojen obserwował i notował. „Dziwna klęska” pozostaje wzorem książki o chwili obecnej jako mistrzowskie połączenia analizy politycznej i refleksji socjologicznej ze ścisłą relacją na temat tego, co widział i wiedział o klęsce swego kraju najstarszy kapitan armii francuskiej.