Przed piętnastu laty ukazało się pierwsze opowiadanie o Jakubie Wędrowyczu. Nie był ani piękny, ani młody, ani nawet czysty. Na kartach trzech powieści i siedemdziesięciu opowiadań Jakub Wędrowycz niejednokrotnie udowodnił, że chłop żywemu nie przepuści. Martwemu zresztą też nie. Gniewny starzec w gumofilcach, kufajce i czapce-uszance. Terminator napędzany samogonem. Samozwańczy egzorcysta, łowca wampirów, kłusownik i bimbrownik.  Kwintesencja porażającego buractwa i wieśniactwa, połączonych z cwaniactwem. Chłop o mentalności najgorszego zaściankowego szlachetki-warchoła, gotów mordować sąsiadów w obronie praw, które sam sobie przyznał.  Niezbyt trzeźwy, niezbyt miły, budzący grozę swym wyglądem i zapachem, pozbawiony choćby śladu dobrych manier, ruszył w tango jakby zerwał się z łańcucha. Polała się krew milicjantów, sąsiadów, urzędników, wampirów, zombiaków, krasnoludów i wszelakiej innej gadziny, która stanęła mu na drodze.  Ale czytelnicy mimo tych wszystkich wad pokochali go szczerą i głęboką, choć nieodwzajemnioną, miłością...