W połowie XIV stulecia na przeludnioną i nękaną klęskami głodu Europę spadła jeszcze groźniejsza plaga: straszna zaraza, która uśmierciła blisko jedną trzecią jej mieszkańców, a potem powracała cyklicznie, siejąc śmierć i spustoszenie aż do XVIII wieku.

William Naphy (wykładowca uniwersytetu Aberdeen) i Andrew Spicer (pracownik naukowy uniwersytetu w Exeter) zwięźle i zarazem przejmująco opisują dzieje dżumy, która okazała się dramatyczną cezurą w historii całego kontynentu, a dalekosiężne skutki i tej pierwszej epidemii i kolejnych nawrotów wywarły trwały i istotny wpływ na rzeczywistość (zarówno w aspekcie demograficznym, jak ekonomicznym, a nawet obyczajowym). Autorzy opisują też dzieje metod walki z morem, najwcześniej wypracowane we Włoszech, a stopniowo przejmowane kolejno przez inne kraje, analizują również pewne relikty epidemii przetrwałe w psychice zbiorowej i dziś jeszcze dające niekiedy znać o sobie.