Kiedy w roku 130 po narodzeniu Chrystusa rzymski cesarz Hadrian, płynąc po Nilu, podziwiał zabytki Egiptu, wielka piramida Cheopsa liczyła sobie już sporo ponad dwa i pół tysiąca lat. W Mezopotamii, skąd cesarz wycofał swoje wojska, piasek zasypał już ulice i place Babilonu - miasta, które przez blisko dwa tysiąclecia było duchową stolicą mocarstwa. Nawet sam Rzym, centrum ówczesnego świata, zbliżał się do dziewięćsetnej rocznicy swego założenia. W tej perspektywie w niejednym przypadku Hadrian jest bliższy nam niż czasom, w których powstały wzbudzające jego zachwyt zabytki. Okres dziejów, ujmowany jedną nazwą - starożytność, jest bowiem bardzo długi - to blisko cztery tysiące lat, które upłynęły od powstania pierwszych państw w Mezopotamii i Egipcie aż po schyłek cesarstwa zachodniorzymskiego. W tym czasie rodziły się i umierały imperia, rozkwitały i bezpowrotnie gasły całe cywilizacje.