Dialog jest sercem każdej istotnej relacji, w tym relacji coachingowej, a zarazem koniecznym warunkiem rozwoju indywidualnego i społecznego – to właśnie dzięki niemu można mówić o prawdziwym spotkaniu dwóch osób. Bez takiego spotkania, bez możliwości przejrzenia się w oczach innego podmiotu, bez nazwania i wyrażenia własnych myśli, bez empatycznego otwarcia się i usłyszenia myśli drugiego człowieka oraz bez wymiany poglądów prowadzącej do współtworzenia nowych idei – niemożliwe byłoby ani samopoznanie, ani tworzenie więzi, ani też indywidualny, czy społeczny progres.

Przedstawione w książce interesujące konteksty analiz i interpretacji procesu coachingu jako dialogu potwierdzają jego aktualność i niezwykłą dynamikę rozwojową. Pokazują nowe paradygmaty i trendy. Wskazywanie interdyscyplinarnych relacji i zależności stanowi zarówno szansę, jak i wyzwanie stojące przed światem nauki, biznesu i edukacji, z którymi muszą się zmierzyć instytucje zajmujące się kształceniem i doskonaleniem kompetencji pracowników i nauczycieli.