Książka stanowi wszechstronną rewizję dotychczasowych poglądów na hegemoniczną rolę klasycyzmu w kulturze osiemnastowiecznej Anglii. Autorka interpretuje ówczesne publikacje o architekturze jako jeden z głównych instrumentów racjonalizacji państwa oraz modernizacji jego struktur i instytucji, zaś palladianizm, promowany w tych tekstach, przedstawia jako pole negocjacji pomiędzy tradycyjnymi wartościami a nowoczesnymi koncepcjami władzy, porządku społecznego, nauki i ekonomii.