W górskiej lodowej pustce wznosi się samotny bunkier.

To część umocnień granicznych Velikistoku. Mocarstwa, które jako żywo przypomina inne ziemskie mocarstwa. Jego żołnierze noszą nawet dziwnie znajome słowiańskie imiona i nazwiska. Mają na sobie podobne do niemieckich mundury, i używają, dziwnie zbliżonej do amerykańskiej, techniki wojskowej.

W bunkrze nr 37 nie ma bohaterów. Są zwykli żołnierze, oderwani od rodzin i bliskich, motywowani tylko chęcią przeżycia i powrotu do domu. Życie żołnierza to podobno czekanie… nie bitwy, nie walka, ale czekanie… I Aleksi Stassik wraz ze swym oddziałem po prostu czeka. Czeka na zapowiadaną ofensywę śmiertelnego wroga zza górskich przełęczy – Jeretików. Lecz przeciwnik nie nadchodzi…

Co więcej, nikt go nigdy nie widział… A może, tam po drugiej stronie nie ma żadnego wroga? Może ich misja niczemu nie służy?