Wydawca: BOSZ

Oprawa: twarda

Ta książka z pewnością zadziała jak cudowne lekarstwo dla naszej wymęczonej zmartwieniami i lękami duszy. (Olga Tokarczuk) Jedna z najwybitniejszych światowych badaczek surrealizmu stworzyła niezwykle oryginalną książkę o sztuce i literaturze, a także o nas. Taborska postanowiła jeszcze raz przypomnieć nam, jak wiele zależy, także w życiu społecznym, od wyzwolonej wyobraźni. (Grzegorz Jankowicz, dyrektor Festiwalu Conrada) ...

Wydawca: Lokator

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Człowiek, który czeka. Pandemia na mansardzie – to dziennik i książka wspomnieniowa. To także książka o podróżach, życiu między Ameryką a Europą i o Warszawie. Agnieszka Taborska z rozbawieniem i czułością przygląda się rytuałom i drobnym cudom czasu odosobnienia. Izolacja paradoksalnie wiedzie nas w kosmopolityczną wędrówkę przez lektury i filmy, ukazując pandemie oczami Brama Stokera, Gabriela Garcíi Márqueza, José Saramago ...

Wydawca: Austeria

Oprawa: miękka

Dzięki Agnieszce Taborskiej zrozumiałem, że wszyscy jesteśmy częścią mitycznej opowieści o Krakowie, silniejszej niż rzeczywistość i w pewnym sensie prawdziwszej niż nasze wrażenia. Zagarnia nas ona i trwa – powtarzana i wzmacniana przez kolejnych wędrowców, którzy potrafią rozmawiać z naszymi widmami”.

Wydawca: Debit

Oprawa: twarda

W kamienicy nad kanałkiem mieszkają Suseł Śpioch, Żyrafa Osobna, Kogut Konsjerż, Smok Nieistniejący, Strusie Cierpliwe, Mól Książkowy, Wielbłąd Zapobiegliwy, Pchła Zrozpaczona oraz wiele innych zwierząt. Ekscentryczni mieszkańcy kochają swój dom, większość czasu spędzając na przeprowadzkach – zawsze jednak w obrębie kamienicy. Pochodzą z różnych stron świata, każdy z nich ma inne zwyczaje i potrzeby, ale razem tworzą wspólnotę, której członkowie doskonale ...

Wydawca: Austeria

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Notes do prowadzenia prywatnych zapisków, ilustrowany zdjęciami Marcina Giżyckiego i tekstami Agnieszkiej Taborskiej „Bretania – w środku lasy, wokół morze – tak się tam powiada.Jest tam na tyle pięknie, że prędzej czy później dopada człowieka melancholia. Może to ona właśnie pchnęła Gauguina dalej w świat? Może też czuł potrzebę odrobiny niedoskonałości, na której można by przez chwilę zawiesić oko? (…) Są ...