Wydawca: Ad oculos

Oprawa: miękka

Agata, w swoich wierszach, każdego z czytelników oprowadza po jego życiu - pozwala przejrzeć się w lustrze. Z dziewczęcą czułością skłania do refleksji, która czasem potrafi nieźle uderzyć. Tutaj każdy wers (także ten o wychodzeniu z siebie pod pościelą, leżeniu na trawie, wycieraniu, zamiataniu, praniu i robieniu kawy) jest drogowskazem. Cóż można napisać więcej... Miejmy odwagę wschodzącego słońca i niech ...

Wydawca: Ad oculos

Oprawa: miękka

Zbiór zabawnych wierszy, z ciekawą narracją, nie tylko dla starszych dzieci. Występują między innymi postaci takie jak: Duszek Dobroduszek, próżny Kogut, ciekawy Jasio, Myszka łakomczuszka, Wróżki, są nawet ... ludożercy. Ale nie tylko bo jest też np ... Wyspa szczęścia. Dorośli też mogą w tych utworach podglądnąć trochę swoich wad i słabości. Autorka odbarowuje nas nie tylko zaskakującymi pomysłami, ale również, ...

Wydawca: Ad oculos

Oprawa: miękka

Bardzo ciekawa korespondencja w której jest mnóstwo szczegółów dotyczących warsztatu pisarskiego obu autorów, ale również szereg zaskakujących opinii i refleksji na tematy dotyczące zarówno ówczesnych wydarzeń politycznych jak i historii Kościoła. Sama sylwetka Kardynała Wyszyńskiego została potraktowana w sposób szczególny. To nie tylko Ojciec Kościoła, ale również ktoś, kto musiał bardzo aktywnie i często dyplomatycznie reagować na ówczesne społeczne ...

Wydawca: Ad oculos

Oprawa: miękka

To prawda, że tej dawnej Słociny już nie ma. Ale tak naprawdę, to jest. Bo przecież pamięć zawsze towarzyszy czasowi, nawet jeżeli nie jest to już ten czas z lat dwudziestych XX wieku, z okresu okupacji, czy trudnych powojennych lat. Te wspomnienia są nie tylko bardzo uczuciowe i osobiste, ale również w jakimś sensie uniwersalne. I nie chodzi tylko o ...

Wydawca: Ad oculos

Oprawa: miękka

Tomik jest zbiorem strof o zwyczajnej codzienności, której nie zauważamy, bo świat postrzegamy jak pasażerowie pędzącego pociągu. Autor nie pędzi od stacji do stacji; idzie, rozgląda się, spostrzega, czuje, zastanawia się, nazywa. I nagle to, co zwykłe, niewidoczne, z pozoru banalne, staje się nadzwyczajne.