Wydawca: Eperons-Ostrogi

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

„[…] dochodzi ostatnia strata, jakiej doznaje mowa wskutek zapisania: chodzi o wszystkie te fragmenty języka, typu „czyż nie?”, które językoznawca powiązałby niewątpliwie z jedną z wielkich funkcji języka, z funkcją fatyczną albo interpelatywną; kiedy mówimy, chcemy, by rozmówca nas słuchał; pobudzamy jego uwagę przy użyciu pozbawionych sensu interpelatywów (typu halo, halo, czy pan mnie dobrze rozumie?); w tych skromnych słowach, ...

Wydawca: Teatr Polski we Wrocławiu

Oprawa: miękka

Nieprzetłumaczony dotąd na język polski, ostatni tekst Rolanda Barthes’a, który we Francji i Włoszech stał się intelektualnym i artystycznym wydarzeniem. To bardzo sugestywny zapis żałoby, w jakiej pogrążył sie autor po śmierci swojej matki, z którą łączyła go głęboka, symbiotyczna relacja. Odejście Henrietty Barthes złamało życie pisarza na pół, odtąd zmienia się jego literacka forma, pisanie przestaje być "udawane", ustępując ...

Wydawca: Aletheia

Oprawa: miękka

Roland Barthes (1915–1980), jeden z najważniejszych francuskich intelektualistów XX wieku, współtwórca semiologii, w tej książce napisanej po podróży do Japonii w 1970 roku stworzył dzieło podwójne jak japońskie pałeczki. Z jednej strony, oświadczając: „Wschód jest mi obojętny”, przeprowadził eksperyment myślowy z systemem znaków nazwanym umownie „Japonia”. Inaczej niż w naszym codziennym życiu nie ma tam mitów ani sensów, o które ...

Wydawca: Aletheia

Oprawa: oprawa broszurowa

Mitologie, jedna z pierwszych książek (1957) autora, tropią "mity codzienności", jakie ("mieszczańska", tj. osadzona w kulturze) społeczność nieustannie produkuje, świat bowiem "jest nieskończenie wyzywający". Wszystko "obraca się w mit" w specyficznym sensie tego pojęcia. Dla Barthes`a mit nie jest jakąś fundamentalną opowieścią, lecz nową jednostką sensu nadbudowaną nad zwykłymi znaczeniami. Stanowi wypowiedź, choć niekoniecznie językową - może być rzeczą, fotografią, ...

Wydawca: Słowo/Obraz Terytoria

Oprawa: miękka

Arcywzór ponowoczesnej autobiografii. „To powieść, nie biografia” – wyznał Barthes w jednym z wywiadów. Nie autobiografia, lecz powieść w formie słownika, którego hasła dają wyjątkowy wgląd w sposób myślenia jego autora. Opowiada on o swoich zmaganiach z tym, co określa mianem Doksy: z powszechnymi przekonaniami, z ustalonymi prawdami. To, co oczywiste, jest bowiem najbardziej podejrzane. Barthes poddaje tu jednak krytyce przede ...